Teatr ZAR (Wrocław, Polska)

Ewangelie dzieciństwa

Aktorzy:

Marta/Maria – Ditte Berkeley/Kamila Klamut

Nini Julia Bang, Przemysław Błaszczak, Tomasz Bojarski, Jean François Favreau, Jarosław Fret, Aleksandra Kotecka, Matej Matejka, Ewa Pasikowska, Tomasz Wierzbowski, światła: Bartosz Radziszewski

Prowadzenie projektu: Jarosław Fret  

Impulsem do rozpoczęcia projektu „Ewangelie dzieciństwa” było zainteresowanie pierwiastkami gnostyckimi tkwiącymi w początkach chrześcijaństwa. Spektakl oscyluje wokół dwóch wątków: opowieści o wskrzeszeniu Łazarza przywołanej ustami jego sióstr, Marty i Marii oraz „świadectwa Marii Magdaleny”, która, podług niektórych przekazów gnostyckich, miała szczególną pozycję wśród apostołów i utożsamiana była z jedną z sióstr Łazarza. Wśród tekstów pojawiają się mało znane ewangelie apokryficzne: Marii Magdaleny, Filipa, Tomasza oraz fragmenty pism Fiodora Dostojewskiego i Simone Weil.  

W spektaklu wykorzystane zostały pieśni zebrane przez zespół podczas wypraw do Gruzji, Bułgarii i Grecji w latach 1999–2003. Szczególnie ważna stała się praca z muzyką Swanów zamieszkujących najwyższą część Kaukazu, którzy przechowali w swej tradycji pieśni pogrzebowe sięgające korzeniami początków naszej ery i stanowiące najstarszą formę wielogłosu w Gruzji, a być może na świecie. Drugim wątkiem muzycznym są pieśni liturgiczne z prawosławnej republiki mnichów Atos. Pieśni te, związane z okresem paschalnym, budują końcową część spektaklu – consolamentum. 

Spektakl stanowi próbę opowiedzenia „późnej historii ciała” – po miłości, po poniżeniu, po śmierci; jest niemożliwą opowieścią o zmartwychwstaniu. (Teatr ZAR)

Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie

Aktorzy/Muzycy: Ditte Berkeley, Kamila Klamut, Matej Matejka, Nini Julia Bang, Ewa Pasikowska, Aleksandra Kotecka, Tomasz Bojarski

Prowadzenie projektu: Jarosław Fret

Współpraca muzyczna: Mariana Sadowska

Współpraca nad partyturą ruchową: Vivien Wood

Niech mówi Albert Camus: „Jest tylko jeden problem filozoficzny prawdziwie poważny: samobójstwo. Orzec, czy życie jest, czy nie jest warte trudu, by je przeżyć, to odpowiedzieć na fundamentalne pytanie. Reszta – czy świat ma trzy wymiary, czy umysł ma dziesięć czy dwanaście kategorii – przychodzi później. To są gry; najpierw trzeba odpowiedzieć”. (Samobójstwo i absurd) 

Tytuł spektaklu jest w swej istocie metaforą potrzeby samobójstwa i stanu samobójczego – siły fatalnej, siły zbawiennej, trzymającej każdego przy życiu. To rzecz o możliwej i koniecznej zdolności przedłużania własnego oddechu, w chwili, kiedy w żyłach czuje się kawałki szkła, które jeszcze nie zdołały dotrzeć do serca. 

Podstawowa linia struktury muzycznej spektaklu zbudowana została w oparciu o wielogłosowe pieśni korsykańskie, w które wpleciono wątki bułgarskie, rumuńskie, islandzkie i czeczeńskie. Energia opracowanej muzyki wiele też zawdzięcza Erikowi Satie i jego rozpoznaniu siły, jaką niesie każda kropla dźwięku. Tradycyjny materiał muzyczny przetworzono tu jednak w formę współczesną i dopełniono intensywną partyturą ruchową. Nie potrafimy powiedzieć, ile spektakl zawdzięcza Agłaji Veteranyi. 

Spektakl dedykujemy:

Sile Grawitacji

Naszym Gardłom

Pannom Roztropnym

Pannom Głupim

Wszystkim Letnim

Zygmuntowi Duczyńskiemu. (Teatr ZAR)

Przedpremierowe pokazy przedstawienia miały miejsce podczas festiwalu Fabbrica Europa we Florencji w maju 2007 roku, na zaproszenie Roberta Bacciego. 

Przedstawienie trwa 130 minut (z jedną przerwą)