Pippo Delbono (1959) jest reżyserem, autorem, aktorem i tancerzem, jednym z najbardziej wyjątkowych i niekonwencjonalnych artystów włoskiego teatru. Swoją edukację teatralną rozpoczął w tradycyjnej szkole, którą porzucił po poznaniu aktora Pepe Robledo, uciekiniera z będącej wówczas pod rządami dyktatury Argentyny. W latach osiemdziesiątych wyjechał razem Robledo do Danii, gdzie dołączył do zespołu Farfa, kierowanego przez Iben Nagel Rasmussen. Tam poznał techniki orientalnego tańca, które następnie zgłębiał w Indiach, Chinach i Bali.

 

W 1985 roku Delbono rozpoczął pracę nad swoim pierwszym spektaklem, Czas zabójców (Il tempo degli assassini). Stworzył w nim osobisty język teatralny, który charakteryzuje wszystkie jego realizacje. Spotkanie z Piną Bausch zaowocowało występem w jej spektaklu przygotowanym z zespołem Tanztheater. W 1992 roku powstał Henryk V, jedyny spektakl w twórczości reżysera inspirowany tekstem teatralnym. Delbono, otoczony świtą w punkowych strojach, zagrał w nim rolę króla, który próbuje dokonać niemożliwego. We Wściekłości (La rabbia) z 1995 roku, przedstawieniu będącym hołdem dla Piera Paola Pasoliniego, można dostrzec zapowiedź sposobu tworzenia teatru, który znajdzie pełny wyraz w spektaklu Włóczędzy (Barboni), zdobywcy specjalnej nagrody Ubu (1997) „za badania prowadzone na granicy sztuki i życia” oraz nagrody krytyków w 1998 roku.

 

Pippo Delbono zrealizował także Wojnę (Guerra) i Exodus (Esodo), którego montaż przypomina kubistyczną kompozycję. W przedstawieniach tych reżyser kontynuował swoje artystyczne i „ludzkie” poszukiwania. Towarzyszył mu w tym zespół, w którego skład, oprócz aktorów, wchodzili ludzie pochodzący z różnych światów, m.in. Bobò, głuchoniemy, którego reżyser spotkał w szpitalu psychiatrycznym w Aversa, Nelson, bezdomny oraz Fadel, emigrant z Sahary.

 

W lipcu 2000 roku w Gibellinie na Sycylii odbyła się premiera przedstawienia Cisza (Il Silenzio), opowiadającego o trzęsieniu ziemi, które miało miejsce w 1968 roku. Scenografię spektaklu stanowiły białe kamienie, pod którymi pogrzebane było zniszczone miasto. W 2002 roku, w Teatro delle Passioni w Modenie, miał premierę spektakl Gente di Plastica, przedstawiający widowiskowy, tętniący życiem świat, w który wpleciono muzykę rockową Franka Zappy i testament Sary Kane.

 

W lipcu 2004 roku, na festiwalu w Awinionie, miała miejsce premiera Urlo, w której gościnnie wystąpili Umberto Orsini i Giovanna Marini. Następnie Delbono zrealizował Questo Buio Feroce, przedstawienie inspirowane tekstem Harolda Brodkey’a pt. Te nieludzkie ciemności (This Wild Darkness). W 2007 roku, w Teatro Lirico Sperimentale w Spoleto, powstał spektakl Obra Maestra, w którym reżyser po raz pierwszy zmierzył się z teatrem poetyckim. W tym samym roku Delbono wystawił autobiograficzny monolog Tales of June.

 

W 2008 roku powstało najnowsze przedstawienie Delbono, Kłamstwo (La Menzogna), które zaprezentowano na festiwalach w Montrealu, Barcelonie i Awinionie.

 

Na temat teatru Delbono napisano szereg książek w różnych językach. W ciągu ostatnich pięciu lat Delbono wyreżyserował dwa filmy: Wojnę, która otrzymała Nagrodę Donatella – prestiżowy laur Włoskiej Akademii Filmowej w kategorii dokumentu, oraz Krzyk (Il Grido), którego premiera odbyła się na festiwalu w Rzymie.